Η προσέγγιση μου
Η προσέγγιση μου στην θεραπεία εδράζεται στις κυρίαρχες προσεγγίσεις της Ψυχοδυναμικής Ψυχοθεραπείας (Ψυχολογία του Εγώ - Freud, Σχολή των Αντικειμενότροπων Σχέσεων - Klein, Θεωρία Προσκόλλησης Δεσμού - Bowlby, Ψυχολογία του Ελλειματικού Εαυτού - Kohut, Θεωρία της Διυποκειμενικότητας - Stolorow και Σχεσιακή Ψυχανάλυση - Mitchell), καθώς και στην Θεραπεία των Καταστάσεων του Εγώ.
Οι Ψυχοδυναμικές θεραπείες, όπως και η κλασική ψυχανάλυση, συνιστούν προσεγγίσεις βοηθητικές για τους ανθρώπους, οι οποίες προήλθαν από τις ιδέες του Sigmund Freud, των συνεργατών και των μαθητών του. Οι διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις μέσα στο ψυχαναλυτικό πάνθεο έχουν ως κοινό στόχο την ανάπτυξη της ικανότητας αναγνώρισης του μη συνειδητού -την αποδοχή, δηλαδή, όλων αυτών που είναι δύσκολο και οδυνηρό να δούμε στον εαυτό μας. Κάνουμε λοιπόν βουτιά στα υπόγεια της ψυχής προσπαθώντας να αντικρίσουμε, και ίσως να συμφιλιωθούμε, με τους εσωτερικούς μας δαίμονες, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά μας που έχουμε αποκηρύξει και θα προτιμούσαμε να μην υπήρχαν. Ταυτόχρονα, ανεβαίνουμε στην σοφίτα του ψυχισμού ώστε να αφυπνίσουμε τα θεϊκά χαρίσματα μας που κείτονται ανενεργά. Προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε και να αποκτήσουμε πρόσβαση σε όλες εκείνες τις δημιουργικές δυνάμεις, που ποτέ δεν πιστέψαμε πως έχουμε και πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Ανάμεσα στο ανεπεξέργαστο σκοτάδι των υπογείων και στα αγύρευτα αγαθά της σοφίτας, προσκαλούμε όλα εκείνα τα περιπλανώμενα κομμάτια του εαυτού μας και τους δίνουμε χώρο και φιλοξενία ένα προς ένα.
Αν ξέρουμε ένα πράγμα για την θεραπεία είναι πως αυτό που πραγματικά θεραπεύει είναι η θεραπευτική σχέση. Μέσα από τις εμπειρίες μας από τις πρωταρχικές μας σχέσεις, δημιουργήσαμε συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους βλέπουμε και σχετιζόμαστε με τον κόσμο, τον εαυτό μας και τους άλλους. Η θεραπευτική σχέση είναι μια σχέση προσκόλλησης μεταξύ του αρκετά καλού γονέα-θεραπευτή και του παιδιού-θεραπευόμενου, συμπεριλαμβανομένων όλων των επιθυμητών ενθαρρύνσεων και των ανεκτών ματαιώσεων που αναδύονται σε μια τέτοια σχέση. Μέσα στην θεραπευτική σχέση μπορούμε σε ένα τόπο ασφαλή να δούμε τις δυσλειτουργικές μας συμπεριφορές και να δοκιμάσουμε καινούριες, καλύτερες και πιο ταιριαστές στον άνθρωπο που επιθυμούμε να είμαστε. Για κάτι τέτοιο απαιτείται εμπιστοσύνη, συνεπώς η θεραπεία λειτουργεί καλύτερα σε βάθος χρόνου και σε συχνότητα επαφής μια φορά την εβδομάδα, την ίδια μέρα και ώρα, και στον ίδιο χώρο.
Τέλος, πιστεύουμε πως ο εαυτός μας, αυτό που βιώνουμε ως “εγώ είμαι” είναι κάτι ενιαίο, κραταιό, συμπαγές. Στην πραγματικότητα, ο εαυτός μας αποτελείται από ένα ολόκληρο σύστημα εσωτερικών “κομματιών”, τις ονομαζόμενες και ως καταστάσεις του Eγώ (Watkins&Watkins). Κάθε κομμάτι μας έχει την δίκη του προσωπικότητα, τις δικές του σκέψεις και συναισθήματα, ξεχωριστό τροπο να βλέπει τον κόσμο καθώς και τις δικές του συμπεριφορές που επιστρατεύει για να μας κρατάει ασφαλείς. Αυτό ενίοτε μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα, καθώς τα κομμάτια μας συχνά διαφωνούν μεταξύ τους και μπορούν να γίνουν μέχρι και εχθρικά το ένα με το άλλο. Δουλειά μας στην θεραπεία είναι να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια μας, να τα ανακουφίσουμε από τα βάρη τους και να τους δώσουμε τον χώρο να εκφραστούν δημιουργικά και συνεργατικά. Έτσι θα μπορέσουν να μας βοηθήσουν με τον πιο ωφέλιμο τροπο για εμάς, στο εδώ και το τώρα.
Το θεραπευτικό παζλ συμπληρώνουν η Ατομική ψυχολογία του Alfred Adler, η Αναλυτική ψυχολογία του Carl Jung, οι ιδέες του Υπαρξισμού, η Εκφραστική θεραπεία μέσω των τεχνών καθώς και οι σύγχρονες Γνωστικές προσεγγίσεις (Mindfulness Cognitive Behavioural Therapy, Acceptance&Commitment Therapy και Compassion Focused Therapy).
Το να ξεκινήσει κανείς θεραπεία μπορεί να είναι ένα τρομακτικό και ανοίκειο εγχείρημα. Πέραν του ότι είναι αγχωτικό να μιλάμε για τις δυσκολίες μας σε κάποιον άγνωστο, ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να ανακαλύψουμε για τον εαυτό μας. Όπως έλεγε ο σπουδαίος Jung, "In Sterquiliniis Invenitur", στο σκοτάδι θα βρεθεί (ο χρυσός).
Καλούμαστε λοιπόν να τολμήσουμε.